Broodnodige tyd, liefde en genade

Die eerste ding wat mense my deesdae vra is “wanneer blog jy weer vir ons?” Dan is my reaksie die van enige middeljarige voorstedelike ma: “ek het nie tyd nie, my tieners wil nie meer die hoofkarakters in my staaltjies wees nie en eintlik wil ek teen die tyd net betaalde inhoud skryf!” Die waarheid is egter dat ek baie eerder Netflix of ‘n boek sal oopmaak en terugsit en ontspan voor ek my hart en siel ontbloot aan elke gewillige leser. Buitendien is dit oor 3 maande ‘n volle dekade sedert ek daai simpel knop in my bors ontdek het. Dit voel asof ek daardie hoofstuk kan argiveer.

Die afgelope maand het daar egter iets in ons huis begin groei waaroor ek nie langer kan stilbly nie. Ons het ‘n suurdeegplantjie wat gedy en die verruklikste brode en pizzas oplewer. Ek weet nie of dit Neflix se Chef’s table reeks oor Pizza was en of dit Michelin chef, Jan Hendrik se prentjiemooi gestileerde aartappel suurdeeg resep was nie, maar iets in my het ontwaak. Daar was vae plaasherinnering ook wat ingeskop het uit ‘n tyd toe ons plaaswerkers en my ouma hulle deeg so ingesuur het. Ek onthou ook ‘n vriendskapsplantjie wat vir ‘n ruk in ons huis geleef het, maar dit het saam met Adriaan Nieuwoudt se vrot melk kulture stilweg uit die mode geraak.

Dit begin in die skoolvakansie en ek skryf op ons familie WhatsApp-groepie: Ek het ‘n nuwe stokperdjie. Dit gaan 5 dae vat om ‘n “starter” te maak en dan lyk my nog 2 dae om die brood te bak. Wish me luck! My pa laat weet dis ‘n wispelturige storie daai, sterkte! My ma vra of ek nou regtig soveel moeite wil doen, maar dalk het ek “beginner’s luck”. Ek redeneer dat as ek met lemoen- en pomelo skille fantastiese marmelade kon leer kook, kan ek seker met aartappelskille ook sukses proe.

Soos met enige superchef resep kan die hele oerkuns van mikrokulture en brood bak nie in een resep opgesom word nie en word net die hooftrekke natuurlik gepubliseer – so ek het die oortjies beet en die res van die seekoei moes ek weldra self gaan soek.

Alles begin met meel, water en aartappelskille en die dagboekinskrywings sou so vervelig wees, jy sou aan die slaap raak:
Dag 1: Die manne is geamuseerd deur hulle ma, baie skepties, dog opgewonde. Jan sê mens sorg beter vir iets met ‘n naam, so my plantjie se naam is Jan. Oud-Pukke sal ook terugdink aan President van Tarentaal se onsigbare kabinetslid – minister van kamoeflering: Geheime agent J punt A punt N punt. Baba Jan is vir my so mooi in sy potjie en kry ‘n ereplekkie op my my kombuistoonbank. 12 ure later bly alles nog onveranderd. As daar wel ‘n chemiese proses aan die gang was, was dit onsigbaar vir die ongeduldige bewakers.

Dag 2: Ek voer Jan getrou en dit maak nie saak hoe baie ons kom kyk vir tekens van lewe nie – hy bly onveranderd. Moet ek oor begin, het ek ‘n fout gemaak? Selftwyfel kry byna die oorhand en die internet wemel van teenstrydige raad.

Dag 3: Jan het borrels en ruik vreeslik sleg, maar groei later die dag meer as dubbel. Ek is versigtig om optimisties te raak.

Dag 4: Jan styg presies soos verwag na elke voeding en lyk vreeslik gelukkig. “I captured wild yeast!” spog ek skaamteloos soos die suurdeeg gemeenskap op die internetforums.

Volgens alle Youtube instruksievideos is ‘n plantjie eers na ‘n maand stabiel en volwasse om mee te bak, maar ek probeer in elk geval my geluk. My optimisme ken geen perke nie!

Op dag 5 styg Jan nie op nie en bly net dooierig onder in my potjie slaap met ‘n vloeistof lagie bo-op. Volgens alle aanduidings is dit normaal en kan Jan nou in die yskas lewe en net 1 maal per week gevoer word. Ek loer steeds kort-kort soos ‘n bekommerde ma.

In die eerste paar weke lyk Jan maar slapperig en onentoesiasties. Ek bak wel heerlik, maar ek twyfel in Jan se lewenskragtigheid en lewensduur. Ek wonder daagliks of ek nie van voor af moet begin nie. Jan ruik na “cutex” en die kinders begin ook bekommerd raak oor die suur reuk in die kombuis as Jan se deksel afkom. Hulle is egter geduldig met my en verdra die feit dat ons kombuis in ‘n broodlaboratorium omskep is. Na nog baie video’s en opleeswerk begin verstaan ek sy lyftaal en behoeftes en koop vir hom spesiale rogmeel.

“Ek is die brood van die lewe” was Jesus se nagmaalsboodskap en ek eet my eerste suurdeeg brood met byna biddende eerbied. Bros korsies en sagte gaterige geurige brood – skaars ‘n maand later. Ons verwonder ons aan die natuurlike prosesse en hoe wonderlik die skepping werk met mikroskopiese magte en onsigbare kragte. Ons kom agter die brood is baie gesonder omdat die gluten reeds afgebreek word terwyl die deeg oornag insuur in die yskas en daar is geen preserveermiddels in nie. Blykbaar kan die plantjie beswaarlik doodgaan en kan dit van geslag tot geslag oorgedra word.

Hierdie oeroue gebruik van deeg insuur en bak word ‘n heerlike gesinsprojek en ek begin die parallelle trek na ander gebiede van ons lewens ook. Enige verhouding moet so vertroetel en gevoed word, enige vaardigheid of projek waaraan ‘n mens jouself toewy sal suksesvol wees – as jy geduldig en konsekwent daaraan werk. “Sukses is die somtotaal van al jou klein pogings bymekaargetel” – staan op Richter se top 20 kaartjie van die skool af.

Jan leer my van glo in jouself, aanhou met werk al sien jy geen resultate nie, hoop op die dinge wat jy nie sien nie en deursettingsvermoë met iets wat jy graag wil regkry. En nou dat Jan met sy geurige, borrelende lyf so gewillig en gereed lyk vir aksie, weet ek opnuut daar is min dinge in die lewe wat nie sal floreer met tyd, liefde en genade nie. Ek hoop ek kan daardie boodskap onthou en dit vir almal en alles in my lewe gee.

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , | 4 Comments

Vriendskapsplant

Dit was ‘n bewolkte, grys en ietwat mistroostige oggend. Landsgrense het vir die soveelste keer in my ouers se gesig toegeslaan en Kleinsus se Grandiose Kersplanne is van die baan. Daar is groot hartseer aan albei kante van die see. My skoonma was gister 3 jaar gelede van ons weggeneem en sedertdien was die lewe nooit regtig weer normaal nie. Daar is ‘n konstante onrus, ongemak, verlies, onsekerheid en wantroue by ‘n mens.

Noem dit rainy day blues of melankolie. Ons kry almal sulke dae. Ek en manlief gaan stap en gesels vir die eerste keer die week regtig, want hy was ook vir die eerste maal sedert die pandemie, op ‘n werkskongres weg van die huis. Met die terugloopslag keer ‘n vreemde omie aan die onderpunt van ons straat ons voor met ‘n plant in die hand. Ons ken hom nie, maar hy nooi ons in sy erf in en beduie dat hy die plant vir ons wil gee en noem dit ‘n vriendskapsplant.

Ons is so verras deur die mooi gebaar en ons kom dadelik terug met ‘n orgidee wat ons al vroeër vanjaar uitgeplant het vir ‘n geskenk. Hy erken sy tuin en plante is sy lewe en dit raak sommer dadelik ‘n aanknopingspunt tussen ons. Hy wys sy pragtige krismisrose en skou clivias. Ons gesels te heerlik en ons leer dat hy ‘n Argitek was uit Iran. Sedert 1990 is hulle hartstogtelik lief vir Suid Afrika. Hy en sy vrou het al in Panama, Israel, Transkei en nog ‘n paar lande gewerk. Hulle behoort aan die Bahaï geloof en hulle het ook vir ‘n paar jaar vrywilligerswerk verrig. Hulle het al in soveel kontinente gereis en gebly, maar dit is hulle begeerte om hier begrawe te word eendag.

So ontdek ons die mooiste mens met die grootste hart en word ernstig genooi vir ‘n verdere teekuiertjie by hulle saam met die seuns. Die plant sal ‘n ereplekkie kry in ons tuin en ons hoop dit sal groei soos hierdie onverwagse vriendskap. Ons stap weg met ‘n warm gevoel en die seker wete dat alles OK gaan wees.

So daar kry ons op die vooraand van die eerste Advent Sondag ons Hoop – wat die eerste kers mos simboliseer. En dis waarom ek hierdie storie vandag deel. Gaan wees jy ook iemand se hoop in hierdie tyd. Daar is te veel ellende, hartseer en eensaamheid. Niemand se planne werk uit nie, maar Hoop is Goddelik. Nie net is dit ‘n Bybelse opdrag nie, maar dis ook ‘n geskenk om uit te deel aan iemand wat dit nodig het. Soms is hoop ‘n klein plantjie wat sal groei.

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , , | 2 Comments

Toe-val-lig in die parkeerterrein

‘n Paar lidmate van ons gemeente het Dinsdagaand gaan sing by Die Wilgers Hospitaal in Pretoria. ‘n Paar musikante en ‘n kleingroep van Skuilkrans gemeente wou tot seën vir die pasiënte en personeel wees, maar toe word ons verras en geseën!

Ons stad is steeds in ‘n oorlewingstryd gewikkel tydens die derde golf van die Covid pandemie en ons weet die personeel wat in daardie uur sou skofte ruil, is vegvoos. Tussen ons staan die vrou en skoonma van ‘n man wat al vir 5 weke op ‘n ventilator was in hierdie ICU. Die oupa moes hulle kleintjies rondry vir buitemuurse aktiwiteite. Elkeen is deur sy eie soort Covid-hel. Sy is ‘n paar dae terug gebel om te kom afskeid neem, maar die Genade was groot en hy is vandag van die ventilator af en wakker. Ons het so lank vir hom gebid en weet hierdie lofoffer kan nie begin om Hom te eer vir hierdie wonderwerk nie.

Sy skoonma getuig ook van personeel wat met ongelooflike toewyding by hom waak – soms dwarsdeur hulle etenstyd. Ek ken hierdie hospitaal se personeel ook as mense wat met groot deernis en kundigheid versorg. Ek het by meer as een geleentheid hier binne vir my eie lewe gepleit. Ek sing dus vir daardie dokters wat my lewe help red het en vir die nagsusters wat deurnag by ons gesit het, gebid het vir ons en ons rustig en gemaklik gehou het.

Pas nadat ons begin sing het, sluit daar ‘n jong, baie talentvolle violis by ons aan. Sy het toe-val-lig langer vertoef na ‘n doktersafspraak en ons bendetjie met kitaar en dromme sien aankom. Sy is ‘n musiekdosent met haar viool by haar en besluit op die ingewing van die oomblik om ons te begelei. Dit voel alreeds soos ‘n heilige oomblik.

So staan ons elkeen daar met ‘n eie storie en emosie te groot om te verwoord of te verklank. Moontlik was daar in baie harte ‘n wanhoop, moegheid of ‘n twyfel, ‘n hartsbegeerte of ‘n pleitdooi om iets van God te beleef.

Terwyl ons Hom eer en ons harte uit sing gebeur iets wat amper buite begrip, tyd en ruimte is en ‘n oomblik skep wat vir altyd in ons geheue sal bly. ‘n Meteoor storting vind plaas en skep ‘n ligstreep vir etlike oomblikke. Dit gebeur op die presiese moment waar ons sing van Sy lig:

“Shine Your light and let the whole world see, we’re singing for the glory of the risen King…”

Ons weet Hy is steeds in beheer en uiters betrokke by ons op ‘n verborge mikroskopiese vlak, maar ook op ‘n makro kosmos vlak. En in die volheid van Sy tyd orkestreer hy die ganse heelal om Sy wil te volbring.

Posted in Uncategorized | Tagged | 5 Comments

‘n Week saam met Covid

Nooit gedink ek sal hierdie blog hoef te skryf nie, maar heimlik vermoed ons beurt is onafwendbaar. Na ‘n jaar van “lockdown learning” was ons dankbaar dat  ons oudste blom in die hoërskool en my graad viertjie sorgeloos en gelukkig kon aanpas by die senior fase. Na ons eerste inenting het die nuwe normaal soos stroop geloop en gebrek aan vakansie was ons grootste lot om te bekla.

Ouboet se betrokkenheid by die tegniese span van die dramagroep lei tot ‘n bussie vol tieners na ‘n Aardklop kunstefees toneelkompetisie en selfs al het ons hom daaruit probeer praat,  is hy ‘n toegewyde en entoesiastiese klankman. Pas na ek oral gespog het met sy sertifikate onderteken deur groot name in die filmbedryf, kom die oproep van ‘n ontstelde Covid positiewe afrigter gevolg deur die skoolhoof…

‘n Drive-thru op ‘n Vrydagmiddag in pandemietyd beteken nie meer ‘n bederfie nie. Die uitslag kom ‘n uur later en na nog ‘n uur of 2 is ons volgende weke se planne gekanselleer en ons huis geherrangskik om hom te isoleer. Ons het net nie die vensters toegespyker met stormbestande planke nie! Die eerste Covid-geval in ons familie was egter grootliks asimptomaties en eensaam oor hy soos ‘n melaatse behandel is. Nou verstaan hy die uitdrukking uit die Groot griep – “iemand soos die pes vermy.” Saterdag wen die Bokke die boere-oorlog en dit lig bietjie die bui, maar die groot C (wat nou nie meer Cancer is nie) hang soos ‘n donker miswolk in ons huis. Jy kan jou verbeel dit hang aan jou klere en kriewel in jou lugweg.

Die eintlike storm kom toe eers 3 dae later toe pa met ‘n bang laggie kla dat sy keel regtig seer is. Al wat ons die afgelope naweek gedoen het was om ons te verbeel ons is siek. As Covid ons nie gekry het nie sou hipochondria wel! Daardie nag begin manlief se koors en teen ontbyt is sy drive-thru ook gedoen en die voltoets se uitslae bevestig teen slaaptyd dat dit nou nag is vir ons.

Vir veiligheid is ons van bed en tafel geskei, nog net die plafonne is nie met jikwater afgewas nie. My bondgenoot mag nie in die kombuis kom nie en ek raak eensklaps verantwoordelik vir alles en almal. Die siekte wat my vriendin se ma in dieselfde week gevat het, hou my snags uit die slaap met angsvlakke wat geen gebed of teks kan rustig hou nie. Ek glo nie eers ‘n engeleskaar self sou my aan die slaap kon sing nie. My man se hipertensie tel teen hom en terwyl ek alles vir hom en die huishouding doen, besef ek opnuut ek kan hoegenaamd nie sonder hom nie. Wie na die drie manne sal omsien as ek ook sou aansteek is tweede op my lys. Derdens vrees ek ‘n herhaling van laasjaar se bloedklonte en dan is daar die kinders wat agter raak met skoolwerk, want isolasietyd word met ‘n nuwe 10 dae verleng.

Nie eens tydens vlak-5 inperkings laasjaar, was ek so eensaam in my eie kamer nie. Toe kon ek my eie inkopies gaan doen en self apteek toe ry. Toe was alle skoolwerk deur die skool gestuur. Nou is dit meestal ‘n raaisel. Buiten ‘n handjievol ster-onderwysers, is ons grootliks onder water. Belangrikste van als: ons 4 kon op mekaar steun en mekaar styf vasdruk tot groot goed klein voel.

Manlief se koors, saturasie en pols bly hoog ten spyte van die huisdokter se kortisoon, antibiotika en bloedverdunners. Ek rasper vars borrie, gemmer, suurlemoen in tee met ‘n skoot brandewyn vir inwendige ontsmetting. Hier word ge”nebulise”, borrels geblaas vir longkapsiteit en geslaap vir die eerste span. ‘n Meer inskiklike pasiënt het jy nog nooit gesien nie, maar sy hoes roggel tot die hare regop staan en in my binneste vat ek dit hoegenaamd nie dag vir dag nie.

Almal in die huis is op ‘n hoogspanningsdraad. Ons nerwe hang aan ‘n treurige flenter en daar word gehuil oor ons onmag. Ek sien al die gevaartekens in ons elkeen, maar kan doodeenvoudig niks daaraan doen nie. Mens sou dink ‘n Survivor familie sou beter vaar, maar die kollektiewe wêreld-ellende bedreig alles. Ons is plat en bang.

Dit verbaas my dat enige iemand nog simpatie en kapasiteit oor het vir ‘n Covid-gesin, maar ek het my dierbares onderskat. Almal sing in ‘n koor om positief te bly en wens my sterkte toe. Vader vergeef hulle, want hulle bedoel goed! Al waarvoor ek bid is om negatief te bly en geduld  pleks van krag! Teen Vrydagaand sit ek alleen in my koue bed en luister na die Augustuswinde wat sneeulug bring en tik ‘n dankbare blog. Ek sou eerder wou Netflix saam met my maat, maar dis darem ook goed om hier te kan berig aan al my bekommerde hartsmense: dit gaan goed. Julle gebede en Sy genade het ons deur die week gedra! Dankie vir elke gebed en boodskap. Die sieke is stabiel en in goeie gees en die gekneusdes sal dapper bly ontsmet, werk en reikhalsend uitsien na beter dae.

Posted in Uncategorized | Tagged | 12 Comments

Ons hoop is nie geplunder nie     

                                                                                                                                      

Daar is die afgelope week getwiet, geblog, stemboodskappe en video’s aangestuur en opinies rondgestuur soos nog nooit tevore rondom ons Republiek nie. Elke ou met ‘n modem het ‘n verslaggewer en ontleder geword. Ek het my voorgeneem om nie my hand aan ‘n toetsbord te slaan nie. Hierdie is te moeilik om te verduidelik en as familie het ons geen (direkte) skade of selfs ongerief beleef nie.

Wat skryf ‘n mens buitendien vanuit jou bevoorregte posisie wêrelde verwyder van die ellende? Ek bly ‘n paar minute van Mamelodi af – die naaste onlusgeteisterde gebied, maar my winkels se rakke was nooit kaalgestroop of leeg gekoop nie. Die Taxi’s wat my altyd bedreig, het die onwaarskynlike beskermers geword en my “dorp” was nooit in gedrang nie. Ons is nie entrepreneurs nie, ons gesondheid word nie meer bedreig as die week van te vore nie en die ergste verdriet en sneeukoue word deur luukse linne en Netflix teëgestaan. Ons lewe het eintlik net voortgegaan soos elke ander dag van Covid inperking vlak 4.  

En toe onthou ek dat my blog vir my kinders is. Die twee prinsies wat die hele vakansie op Minecraft spandeer het waar hulle weelderige argitektoniese wonderwêrelde sit en programmeer het. Hulle het apaties verneem van geweld doer ver en ons het hulle nie belas met onnodige inligting nie. Indien hulle ooit wil weet wat gebeur het na Zuma tronk toe is, sal hulle ook hierdie blog kan lees. Oor ‘n week of ‘n jaar skryf ek dalk ‘n heel ander perspektief, maar hier volg my persoonlike vertelling.

Verslae het ons die donkerste week in ons demokrasie se geskiedenis gade geslaan op ons skerms vanuit ons luukse kwarantyn situasie. My vriendin is in die ICU en talle vriende is siek. Enkeles is selfs oorlede en ons harte is moeg. Niemand in my familie het al Covid gehad nie. Ek begin voel soos ‘the last man standing’. Die Amerikaanse verslaggewer bespreek die situasie in “Gwanteng” met dieselfde gesag waarmee ons Trump se administrasie ontleed het. Ons is ewe vreemd vir ons eie land as buitelanders met min insig en begrip. Ons waag ook oordeel en kritiek, maar weet dit help niks.

Woordloos en met afgryse het ons die vuur, vernietiging en strooptogte dopgehou. Die gevoel van onveiligheid het op ons toegesak tesame met die seker wete dat ons land waarskynlik die gevreesde “rockbottom” bereik het. Daardie stil wete dat dit te laat is vir vlug en te vroeg is vir genesing. Die weermag se ontplooiing bring tegelyk verligting en paniek. Hoe diep in die moeilikheid is ons? Dan die jammerte vir onskuldiges wat ly. Kilometers mense in rye om iets te ete te koop. Die verlies aan soveel skole, apteke, selfs ‘n bloedbank en ‘n krematorium. Steierende sterftesyfers, duisende besighede, werkloses, miljarde rande – die wiskunde gaan oor my kop en ek sukkel met die syfers soos die korrupte leier vir wie hulle kamma protes hou. ‘n Kleuter wat gegooi word na vreemdelinge uit ‘n brandende woonstelblok. Tonele uit plekke soos Sirië of Hollywood laat my verlam voor my foon. Weerlose pasiënte in hospitale sonder suurstof en kos. Wanhopige ou mense uitgelewer en gestrand. Reeds getraumatiseerde mense verloor alle hoop op uitkoms. Lawaaimakers basuin gevoellose beskuldigings uit.

Daar was selfs slapelose ure in die nagte en onwelkome neerslagtigheid. Iets wat ‘n optimistiese mens moeilik erken. Vir die klanke van Nkosi Sikelel iAfrika uit ‘n ou klavier tussen die as en rommel van ‘n stooreenheid, het die trane vrylik geloop.

Stomgeslaan luister ons hoe ons President kalm en rustig verduidelik dat ‘n staatsgreep misluk het. Is dit nie iets wat in donker Afrika lande gebeur nie? Geskok kyk ons hoe ons laggende “looters” deur ons glansryke sentrums hardloop met alles wat hulle kan dra. Dit lyk of alle vorme van respek en regte finaal vertrap is.

Ek probeer verwoord wat ek voel. Weet ek self ooit watter van die horde emosies, die waarheid is? Woede, hartseer, skaamte, verlies en onbegrip? Ons wonder oor die dierlike optrede, oor ons veiligheid en toekoms, oor die foute van die verlede en ons rol daarin, oor die tekort aan wysheid, leierskap en vaderfigure, opvoeding, godsdiens en ons eie bydrae tot die samelewing. Max du Preez verduidelik in sy boek “Dwars” wie ons as landsburgers is, wat ons oer- en gedeelde geskiedenis is. Ek verstaan steeds nie korrupsie, magstryde en etniese lojaliteit nie, maar ek erken dit as deel van die pakkie. Ek staan nie los van my land en sy verlede en probleme en verwag politieke leiers moet alles alleen oplos nie. Maar ek weet ook nie wat nou nie.

As SA ‘n Facebook verhouding was, was sy status “It’s complicated”. As die siel van ‘n nasie uitrafel, word al sy burgers stiefkinders en bywoners.

Daar was ook oomblikke van humor – heeltemal te vroeg, maar tog nodig en tipies trots SA. Toe kom dankbaarheid en trots vir almal wat net die volgende dag begin het om die strate skoon te vee. En dan net so onverwags kom mans en vroue, selfs in rolstoele, uit en maak skoon, bak roti’s by die duisende, ry op eie onkoste in die onlusgebiede in met broodnodige brood. Mzansi staan op en staan saam asof almal wil bewys wie ons is. Ek wys en leer my kinders van empatie en omgee wat niks terug verwag. Ongeag verskille in geloof, ras of kultuur bring elkeen ‘n stukkie respek en goedheid terug. Ons is ubuntu, ons is “ons maak ‘n plan”, ons bou op, ons weet daar is probleme, maar ons is hartstogtelik, irrasioneel lief vir hierdie stormagtige, spesiale kontinent.

Waar daar liefde en deernis is…. daar is die Heer… sing ons Sondae. So oorwin die goed die kwaad. Was hierdie ‘n kantelpunt? Hoeveel kanse kry ‘n nasie om homself aan die veters op te tel? Is daar enige ander land waar ek so deel van sy mense, sy verliese en sy oorwinnings sal voel? Wat is hierdie land anders as ‘n roeping? Ek rus in die arms van Hom wat al die antwoorde het. Ons is onrustig gerus en aktief hoopvol. Wees ons genadig, skenk aan ons U vrede. Thuma mina, stuur my.

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , , , , , | 4 Comments

Geesdriftige agtergrond musiek

Tot nou toe sou ek graag wou roem daarop dat ek die spilpunt van ons huishouding is. Ek wou graag glo dat alles sonder my in duie sou stort. Dis nie dat ek gebelgd rebelleer teen my kuikens se groterwordende onafhanklikheid nie. Ek weet dit is die natuurlike verloop en gesonde gang van die lewe. In die tyd wat ek chemo moes deurstaan was ek ontsteld oor ek my klein seuntjies in die steek laat. Toe was ek hulle alles en ek moes dit goed doen. Nou neem hulle my in lengte en vaardighede verby. My raad is bloot ‘n aanbeveling en niks gebeur meer as ek met groot outoriteit tot drie tel nie.

Iemand het eenkeer gesê ‘n ma (van seuns veral) moet die kuns bemeester om konstant afskeid te neem. Moederskap is ‘n reuse ingryp op jou lewe, jou fisiese en emosionele gesondheid en dan moet jy alles wat jy in ‘n kort tydjie moes leer, dadelik weer afleer en laat gaan. Jou identiteit en  waarde kan nie gekoppel wees in iets so vlietend en veranderlik nie. Dis tegelyk die mees belonende  en ondankbaarste werk in die lewe. 

Ek is eintlik nogal trots en dankbaar vir die pragtige mense waarin hulle ontwikkel. Ek treur meer in my stilligheid oor ek nou meer dikwels tweede viool speel, gemaan om die nuwe tempo en wysie te eerbiedig. Dis nie meer my lied wat ek gekomponeer, dirigeer en help uitvoer het op my verhoog nie. Dis bloot ‘n vergunning as ek soms kan saamslenter en agtergrondmusiek maak in hulle lewens. Dit doen ek entoesiasties en dankbaar. Meer dikwels is ek net ‘n toeskouer in die gehoor en ek moet leer om ook dit met oorgawe te doen.

Early onset empty nest syndrome – dis blykbaar ‘n ding: die wete dat die dinge waarmee ek my die laaste 14 jaar besig gehou het, einde se kant toe begin staan. Die besef dat ons katedrale waaraan ons bou al dakhoogte staan. Daar is byna niks meer aan die fondasie te doen nie – dis nou net beskut maak teen reën en wind. Die beplanner in my, wil myself staal teen die dag wat onafwendbaar op ons afpeil. Ek wil glo ons gaan dieselfde mense kan wees met nuwe doelwitte en fokus. Ek kies om te glo dat my lewe post-kinders ook betekenisvol sal wees en dat daar dinge oor my pad sal kom wat ewe opwindend en veeleisend sal wees.

Maar tot dan sal ek bak vir die honger arende en hekel om die nes snoesig te voering teen winters. Ek sal hulle met my teenwoordigheid ondersteun en so onopsigtelik as moontlik rasieleier en provianddraer wees – op my mees vleiendste, dikwels oorbodige, “uncool” manier.

Posted in Uncategorized | Tagged , , , | 3 Comments

Statistieke van seën

Laat ek uit die staanspoor erken dat ek min oor statistieke of rekenaars weet. Ek verduur tegnologie in dieselfde mate wat ek hadidas en erdwurms gedoog – want dit het onmiskenbare tuinboukundige voordele en niemand kan regtig van dit ontslae raak nie. Die laaste ruk het Excel – waarop my kleingroep databasis is, WordPress – met my en ons gemeente blogs en Youtube met ons gemeente video’s, my ‘n paar interessante dinge gewys. Ek skryf hierdie glad nie om te spog of naastenby ons beeld te poets nie. Dit is bedoel as ‘n aansporing vir elkeen wat webinhoud vervaardig en deel. Elke skamerige persoon wat moeite doen met hulle voorkoms en hulleself voor ‘n kamera blootstel, elke skrywer of grafiese kunstenaar wat sperdatums eer, elke kameraman of klankspan wat op ‘n Sondag in die donker begin werk terwyl almal nog slaap of laatnag redigeerders, predikers en musikante wat aan ‘n onsigbare gehoor inhoud verskaf, meestal sonder erkenning of terugvoer. Ook aan die gehoor wat hulle slimfoon bestudeer het of sosiale media leer gebruik het om skakels en inhoud aan te stuur vir diegene wat dit  nie op hulle eie sou kon kry nie. Elke klein bietjie lig wat jy daarbuite sit, gaan voort en vermenigvuldig.  

My blog het onlangs die 25 000 besoekers kerf verbygesteek (178 artikels). Ek lees niks daarin nie, want te oordeel aan die gunstelinge dui dit meer dikwels op gewilde titels, eerder as inhoud wat waarskynlik raak ge”google” is deur ma’s of kinders wat praatjies of take moes maak. Ek weet ook elke “view” verteenwoordig nie ‘n persoon wat dit van begin tot einde deurlees en waardeer nie. Dis bloot ‘n getal gebruikers wat ‘n artikel oopgemaak het. Maar af en toe kry ek ‘n oproep of ‘n boodskap wat bevestig dat mense steeds daagliks seën put uit my getuienisse en staaltjies. Veral die 2013 inskrywings met soekterme gekoppel aan borskanker, rooi duiwel chemo, bestraling en latere artikels oor kinders, kore, ballroom, resepte, en laasjaar se bloedklonte ens., is baie besoek. Ek het geen agenda met my inskrywings gehad, buiten om self te oorleef en moontlik hoop te bring aan ander in my skoene nie. Ek word elke keer verras as dit ‘n persoon kon inspireer of bemoedig. My roeping was eintlik nog altyd skryf en dat dit uiteindelik tot ‘n inkomste en ‘n bediening sou lei – aanvullend tot my kerkwerk- was ‘n groot genade.

Laasjaar het ons gemeente – soos alle bevoorregte kerke – ons hele bediening digitaal beskikbaar gemaak. Ons was verstom hoe vinnig die gemeente aangepas het en steeds betrokke gebly het. Nou kyk ons terug na ‘n jaar se syfers en sien hoe alle vorige blogs, video’s en podcasts steeds gebruik word. Niks word afgehaal nie, alles bly groei. Dis ook nie asof ons baie professioneel of vreeslik elegant was in ons opnames of gestroomde byeenkomste nie. Ons was net oortuig in ons toewyding om daagliks betrokke te wees in die maak, redigering en verspreiding van ons boodskap. Ons tegniese span bly evalueer en verbeter binne ons begroting en die leraars leer toenemend oor die verpakking en aanbieding. Dis veral ons lidmate bo 65 wat kyk en moeite gedoen het om tegnologie soos Zoom baas te raak! Baie van ons Covid noodmaatreëls gaan nou ‘n integrale deel van ons bediening bly en ons is dankbaar vir nuwe grense wat oopgegaan het, terwyl die kerkdeure en landsgrense letterlik gesluit was.

Selfs na ‘n jaar het ons nog min insig in hoe die internet en verbruikers werk en veral hoe Die Gees waai waar Hy wil. Ons weet nie of dit een lidmaat of ‘n gesin is aan die ander kant van die statistiek nie en of die inhoud gesien, verstaan of versprei is nie. Oor daardie deel beskik God in al Sy misterie. Dis vir my interessant en kosbaar dat die enkele gemeentevideo wat die meeste kere ooit gekyk is, die een is van ‘n geliefde dame se begrafnis. Dalene Grobler was nie ‘n “celebrity” of belangrike leier nie, maar haar menswees en getuienis leef voort en bly getuig oor God, selfs lank na sy weg is. Wie sou ooit kon droom dat jou begrafnisdiens ‘n werktuig tot Sy diens kan wees vir jare daarna?

Ons is nou in die tyd van ons kerkjaar waar ons dink aan Pinkster en ons uitgestuur word om dissipels te maak. Hierdie stukkies hoop, liefde en lig wat ons uitdra is broodkrummels op die water. Dis klein saadjies wat ons in gehoorsaamheid saai en Hy gebruik dit soos Hy wil. Niemand weet wie iets aan die ander kant van jou rekenaar of selfoon nodig het en wanneer die Heilige Gees daardie saadjie laat ontkiem nie.

Aan elkeen wat getrou is met hulle eie getuienis of bloot in die aanstuur of deel van iets wat die Here op jou hart lê: weet dat jy deel van ‘n groter plan is – die plan vir die lig om om die duisternis te oorwin. Mag jy help dat daar altyd meer mooi en goeie nuus as slegte nuus of vals nuus is!

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , , , , , , , , | Leave a comment

Groen

Nie Groen soos in ‘red-die-planeet-daar-is-geen-plan(eet)- B- nie’. Groen soos ‘n Steggie. Indien jy steeds nie by is nie, weet jy nie in watter skool my oudste is nie. Laat ek verduidelik. My kind is – soos ons dit genoem het – ‘n Sot. ‘n Standerdsessie, maar nou is dit graad-aggie – wat heelwat groter klink, maar steeds dui op dertienjariges, wat van die hoërskool nog niks verstaan nie. Ewe groen is sy ma, wat eensklaps min tot geen beheer het – meeste van die tyd nie! En as jy dink jy is cool, want jy dra nou weer pofrekkies saam met die tieners – dink weer. Vir jou laerskoolkind was jy dalk nog ‘n lekker ma, maar nou is jy amptelik ‘n tannie. ‘n Tannie wat niks weet en niks verstaan nie. Maak vrede daarmee. Ons was ook so seker van onsself in ons onnoselheid…

Vir ons was daar ‘n Mnr. Hansie. My skool het een st. 6 klas gehad en ja, ons was die probleemklas regdeur tot matriek toe. Ons was sy sotte en ons het – veral aan die begin – in vrees vir hom geleef. Rottangs was nog aanvaarbare dissiplinêre metodes vir seuns en meisies het met die liniaal kennis gemaak. Ons het goed verstaan “’n toe bek, is ‘n heel bek” en “leë vat, hou toe jou kraan, dan sien die mense jou vir ‘n volle aan.” Volgens hom was daar niks in ‘n sot se kop nie -buiten ‘n tor wat op ‘n kurkprop dryf en al die toutjies trek om die ratte te laat draai. Elke nou en dan val hy af en versuip amper, maar Hansie kon jou so agter die nek knyp of op jou tafel slaan, dat jou tor kon opklouter en bo bly. Hy het ons nie opgepiep soos die kosbare kuikens wat ons in die laerskool was nie. Hy het ons “hoeners” genoem, want ons was nou groot (maar steeds dom). In vandag se tyd sou hy sewe soorte menseregte klagtes teen hom gehad het! Maar daar was min ander wat ‘n groep tieners se aandag kon hou en hulle inspireer om meer te wees as wat al die ander van ons verwag het. Vir hom sou ons deur vuur loop – en hy vir ons. Hy was veral ‘n rolmodel vir die rowwe ouens in my klas, wat teen almal se verwagtings in, ‘n sukses van hul lewens gemaak het. Dit was dus vir ons almal ‘n groot skok toe hy nou met die aanvang van my 2de hoërskool ronde skielik gesterf het.

So begin my oudste toe by Wilgers Hoërskool. Ons albei het ‘n warboel van emosies. Dis vir ons ‘n groot aanpassing as gesin wat 2020 saam tuis deurgebring het in lockdownlearning. Skielik moet hy van voor 7 soggens tot 5h middae, gemasker en gejel, laag buk en swaar dra. Daar is wonderlike ontgroeningstradisies voor my stingel “wortel skiet” en groei tot ‘n volwaardige Wilgerboom. Ons is nogal verlig Covid laat toe dat dinge so byna normaalweg kon voortgaan.

Die Steggies moet korter wees as hulle monargie (lees onderdrukkers). Vir my Wilgerlat wat reeds by sy pa verby is, is dit ‘n konstante kwelling! Hy voel belaglik in sy karnaval of Disney tema bykomstighede, maar ek verseker hom dat “belaglik” nou presies is waarvoor hy moet mik. 

Met kuiwe in middelpaadjies en ‘n bord om die nek met ‘n “pick-up line” en babafoto word my “Moeraspadda” aan die skool bekend gestel. Elkeen het ook ‘n baba – ‘n lekker gewigtige klip met ‘n geboortesertifikaat wat te alle tye opgepas moet word, maar vele begrafnisse is al gehou. Verder is daar al die lekker gewone goedjies – jy weet – soos om die boom se blare te tel, koeldrank doppies te versamel, die brandveiligheidstekens te tel en te sing tot jy omval. Dit lyk of hy heimlik elke oomblik geniet en ook ‘n bietjie kan lag vir die koddige trauma waarin alle skole se graad ags oënskynlik gedompel is.

Skielik moet die digitale FBI agent ook tuis bontstaan om al die verpligte en onwettige whatsappgroepies en gesprekkies te filter. Meteens is hy in kontak met almal en alles en ek kan hom baie minder beskerm teen gevare, sy eie nuuskierigheid en behoefte tot aanvaarding. Dankie tog ek het eers na Universiteit kennis gemaak met SMS! Selfs toe was data skaars en karakters getel, so jy moes mooi tik om als in een boodskap te pas. Getrou aan my ouderdom bid ek ook nou al vir wysheid en beskerming teen ‘n bose samelewing en ‘n siek mensdom.

Die leiers blyk waarlik koninklik te wees en ek voel gou die geagte koning, prins en baronne is ware rolmodelle wat my bababoompie laat floreer. My getroue vangnet van mede-ma’s het ook raad en daad en ons nuwe skoolhoof is ‘n vrou wat dinge vinniger regruk as wat dit kan skeeftrek! Daar is net geen krag agter ‘n bang ouer en kind, soos ‘n leerkrag vol passie en deernis nie! Die ma is miskien groen en onvoorbereid, maar saam met hierdie span, sien ek uit – na wat ek hoor – die kortste 5 jaar van hulle lewe is!

Posted in Uncategorized | Tagged , , , , , | 7 Comments

Aanvaarding

Ek besef ek raak soms opgewonde (lees obsessief) oor die eenvoudigste dingetjies, maar ‘n klein woordjie of foto is soms die katalisator wat ‘n hele chemiese reaksie tot gevolg het. ‘n Koersverandering of brandstofinspuiting vir ‘n opdraande. Hier volg my nuutste pandemie opwinding:

Die week vra ek net terloops of ons biblioteek nie boeke aanlyn beskikbaar het om te leen nie. Hoekom het niemand my nog vertel van die Libby by Overdrive app nie!? Ek dink nie bibliotekaresses bemark dit van die dakke af nie, want dit kan hulle totaal oorbodig maak. Die resultaat is dat die twee seuns onderskeidelik besig is met Professor Fungus en Alex Rider en ek reeds begin het met my tweede boek. Ek het Bloedvreemd deur Juliana Coetzer in ‘n namiddag en voormiddag klaar gelees en poog nou om daai bekende boekbabelas te besweer met Professor Hans Du Plessis se Drie vroue en ‘n meisie.

Vir die tweede keer in minder as ‘n jaar kry die isolasie my onder en ek verlang na vriendinne. Die  manne in my huis sorg vir baie vermaak en geraas, maar die nou reeds bekende pandemie-bestaan respekteer nie my identiteit en lewenslus nie. As ek swaarkry, voel ek skuldig omdat ek soveel weelde en gesondheid geniet. Die gebedsgroep  herinner my daagliks aan al die lewens wat onherroeplik verander is. My oudste het stil-stil verby sy pa gegroei en sy opwindende hoërskoolloopbaan het totaal onverwags Donderdagoggend aangebreek toe die eerste huiswerk summier opgedaag het, saam met aanwysings na Google Classroom en whatsapgroepe. Skielik is my tiener vrygelaat op ‘n klasgroep saam met onderwysers en onbekende klasmaats en ek het geen beheer meer oor sy aanlyn teenwoordigheid nie!

Na baie preke, raad, motiveringspraatjies het hierdie rasieleier ma haar helikopter parkeer en ophou “hover”. Dis nie hoe ons gehoop het dit sou werk nie, maar hier is ons nou. Dankbaar dat akademiese uitnemendheid steeds moontlik is. Die fokus is verskuif na mosbeskuit wat my “Ken” nou kan knie. Ja ek erken openlik my Kenwood en Airfryer is my nuwe beste vriende. Verder verf ek blou Delft kaartjies en mosaïek blou teëltjies op skinkborde asof ek uiting wil gee aan Hollandse DNA. Ek sou graag saam met hartsvriendinne wou gaan koffie drink en klets oor die lewe, of kerkwerk en voorsang wou doen in lewende lywe en nie meer ‘n virtuele bediening aan die gang probeer hou nie. Daar is wel meer tyd vir someraande met waatlemoen in die swembad en tuinkuiers tot die maan opkom, maar ons weet dis ‘n luukse wat kom met ‘n prys. Die plek waar ons kalender gehang het in die kombuis is leeg en die ellende om ons vra hoe lank alles nog kan aanhou. Ons voel ons is in die oog van die storm, waar dit doodstil en kalm is, maar ons weet die skade rondom ons sal nog vir jare daar wees.

Juliana se boek praat van plekke en mense wat ek ken: Oom Aubrie, Namakwaland, Murrayfield, Trauma, verlies, afskeid en bowenal aanvaarding. Die feit dat ons gesin reeds ‘n paar keer deur trauma geleef het, vrywaar ons van niks nie. Ons het ook aanvaarding om te doen as dit kom by ons drome en planne. Het kanker ons nie reeds geleer om van dag tot dag te leef en die oomblik heelhartig te geniet nie? Juis as gevolg van kanker weier ek om verdere ongerief te verduur en tyd te verspil. Vakansies moet groots en wonderlik wees, ons twintigste huweliksherdenking moes oorsee wees en my oudste is oor vyf jaar moontlik nie meer deel van ons gesinsvakansies nie?! Ons verloor tyd wat nooit vervang kan word nie. Ek is nie gereed om nog verliese en inperkings te deurstaan nie. Ek wil steeds jaag na ‘n toekoms wat moontlik nooit eers bestaan het nie. Hoe aanvaar mens alles net gelate sonder om ‘n “fight” op te sit? Hoe waardeer ‘n mens elke oomblik asof dit jou laaste is? Hoe kry ‘n mens ‘n dankbare hart wat ophou hunker na meer?

Is aanvaarding net bloot ‘n gelatenheid, opgee en ingee? Of is dit aktief kies en werk aan anderste geluk in die huidige oomblik? Miskien is aanvaarding ‘n geskenk, ‘n stuk genade waarin jy groei of dalk is dit ‘n stille wete wat op jou neerdaal as jyself nie verder kan worry nie. Tiener mentaliteit: whatevs! Ons laerskool se leuse die jaar is “maak ‘n plan”. Regte Afrikaanse Pretoria boere houding. Ek glo heelhartig daarin, maar weet ook saam met dit gaan ons ‘n paar dinge moet aanvaar. Die mens wik, maar God beskik. My sussie se beste vriendin in Hobart se motto is: “bou ‘n brug en kom oor dit.” Jeugdige wysheid, maar dapper doelgerigtheid. My wens vir jou vandag is om ‘n brugbouer te wees.

Posted in Uncategorized | Tagged , | Leave a comment

World in a Suitcase Duo

Indulge in a celebration of culture with Luke Van der Merwe and Gerben Grooten

By Annabelle Lombard ǀ LetsJamCloud

The legendary South African musicians, Luke van der Merwe and Gerben Grooten, will treat fans to a livestream concert on 16 December. Stream their on-stage performance at the Infinity theatre. Tickets available here @ R100

Luke is best known as the lead guitarist in the TV series “Noot vir Noot”.  Currently, he is the worship leader and music director at Hatfield Christian Church. Luke is an arranger and freelance musician that collaborated with most South African artists. During a delightful interview, Luke told us what the audience can expect and shared his views on music, life, and Corona.

Gerben is a world-renowned musician, conductor, trainer, facilitator, and mentor with a wealth of knowledge from his 40-plus years in the industry. At present he is a faculty member, lecturer and conductor at University of Pretoria, Principal conductor at Pretoria Bach Choir, director at Hatfield Arts Centre and worship arts director at Hatfield Christian Church.

They chose the concert date carefully to celebrate the Day of Reconcilliation on 16 December to represent and celebrate many cultures. This talented duo both believe in the power of music to reform. In a recent interview Gerben (who is born in the Netherlands) said: “I can’t think of another country to live in that would give me more joy than South Africa.

About the concert

The upcoming concert is a celebration of human experiences, traditions, and cultures across the globe. The ancient harmonies and unusual instruments will send chills down your spine. It touches every sense and evokes a spectrum of emotions. Luke van Der Merwe and Gerben Grooten will, amongst others, transport you from Pygmies in the forests of Central Africa to the mystical and mysterious Nomadic people of the Bedouin – the Berbers of Northern Africa. In a song called ‘To the ends of the earth’, you are able to get a sense of how people lived for thousands of years. Particularly the Oud instrument will take you away from reality and take you across deserts while reaching across music into undiscovered places and unknown sensations and experiences.

The show is packed with lots of different music on a variety of instruments. Music represents an expression of the culture around the world. There is music from Africa, Europe, The Middle East, The Americas, and Asia. It is inclusive of an amazing tapestry of sound and culture that encompasses a variety of genres and styles. It is impossible to put a label on his music; therefore, they will go with the term “world music”.

The duo will be playing different types of guitars like; mandolin, a Middle Eastern “oud”, traditional classical flutes, ethnic flutes, Irish whistle, percussive instruments, the Russian harp, xylophone, angklung, and vibraphone to name a few. Read more about the instruments below.

Get a taste of what to expect: World in a Suitcase Promo – YouTube


Find out more on our website http://www.letsjam.cloud

The Instruments to be used in the ‘World in a suitcase’ concert

People appreciating music and traveling to experience new cultures and strange regions can look forward to an unusual and magical concert from the talented duo: Luke Van Der Merwe and Gerben Grooten. They passionately believe music to be an expression of culture and faith that can bolster cultural interaction, understanding, and respect between nations.

Through ancient rhythms and unusual tones, they want to give you a window to human experiences in different times and places. In upcoming blogs, we will introduce our readers to some of the instruments, the duo will be using in their production of ‘World in a Suitcase’.

The Angklung – promoter of social harmony

The Angklung originated from Indonesia and has been played by the Sundanese for many centuries. It became an important part of their cultural identity. Angklung is an instrument made from joint pieces of bamboo. It consists of two to four bamboo tubes suspended within a bamboo frame, bound with rattan cords. The tubes are carefully whittled and cut by a master craftsman to produce certain notes when the bamboo frame is shaken or tapped.

In 2008, there was a grand celebration in the Thai traditional music circle to mark the 100th anniversary of the introduction of Angklung to Thailand. Both the Thai and Indonesian governments supported the celebration. UNESCO recognized the instrument in 2010 as a Masterpiece of the Oral and Intangible Heritage of Humanity and encourages the Indonesian government to safeguard the craftsmanship and promote performances.

It is believed to be played from the 7th century and the oldest surviving Angklung was made in the 17th century. One of the first modern-day performances in an orchestra happened in 1955.

This unusual instrument gets its name from the movement of the players and the sound the instruments make. Another theory suggests that the name originated from Balinese words that mean incomplete tone. Each Angklung produces a single note or chord, so several players must collaborate to play complete melodies. Playing this instrument as an orchestra requires coordination and cooperation. The Angklung is popular throughout the world and is believed to promote the values of teamwork, mutual respect, and social harmony.

The Angklung evokes strong emotions and it could be a combination of sacred sweetness and sadness. In ancient time it was used in ceremonies and during battle. The soothing harmony of an Angklung also symbolizes human life. In the same way, an Angklung cannot consist of only one tube – humans need each other. Large and small tubes also illustrate the development of human life. The small tube illustrates that every person has dreams and desires to become someone ‘greater’, as symbolized by the large tube. As the Angklung is shaken, both tubes create a harmony illustrating life (as it should be).

References

http://www.instrumentsoftheworld.com/instrument/4-Angklung.html
https://www.youtube.com/watch?v=8xQY3WyUsW8&t=24s

The Oud – the king of instruments

The Oud – also spelled ʿūd, in Turkish, is a string instrument and the ancestor of the European lute and the guitar. Oud means ‘strip of wood’ in Arabic. It is the most central instrument in the Middle Eastern music tradition. The oud has been played by several civilizations in Central Asia, Mesopotamia, Iran, and Arabia. According to some specialists, the origins of the oud go back to Persia as early as 3500 BC, when it was called a Babat. Historians found documents and oral traditions claiming the oud as the king, sultan, or emir of musical instruments.

To the untrained eye, the oud may look like a pear-shaped guitar with a broken neck. Lightwood is used because the bowl is supposed to reverberate when it is struck. It has a fretless fingerboard and short neck and bent-back pegbox. Usually, the oud has 11 gut strings that are fastened to a bridge on the instrument’s belly.

The hollow body has 1-3 sound holes, which usually remains decorated with purfling. This is a narrow decorative edge inlaid into the top plate and often the back plate of a stringed instrument. Originally it is made from laminated strips of wood, often contrasting in color as a visual accent. Sometimes paint is used to simulate it. In the middle of the front section called the chest, there are two small cavities on the sides called “roses”.

Arabic oud is maybe the most popular type of oud instrument because of its rich, deep sound. It has been described as romantic and almost poetic. The oud remains the number one instrument in Turkey and it is still played in Iran, southern Spain, and Greece. Many feel the notes of the oud are steeped in emotion and therefor it often accompanies singers.

“It’s a very inspiring instrument. It has something related to the culture and it’s familiar to the ears of the people here in the Middle East. I believe also it has a very warm sound that touches the heart. We are here in the Middle East; people are so romantic and sentimental, yes emotional. So I believe anyone who doesn’t know the oud, when he first listens to it, he gets touched one way or another. That’s why it’s very near to people’s hearts here,” Musician, Michael Onsy.

References:

https://www.britannica.com/art/ud
https://salamuzik.com/blogs/news/all-about-oud-instrumenthttps://www.rfi.fr/en/middle-east/20190416-oud-instrument-middle-east-mideastjunction-lute-arab

The Russian Harp – ancient voice of the wind

The Russian harp, also known as Gusli, is considered Russia’s oldest-known multi-string instrument. It played an important role in their music culture. Gusli is mentioned in Greek writings as early as the 6th century. Its origins are unknown, but it is believed that the Gusli is related to the ancient Chinese instrument, the guzheng.

A Gusli, that has been recovered from various archaeological digs, had anywhere from one to 12 strings. The strings are graduated in length and tightened around a rod to vary the tension. There’s no bridge on a Gusli. The instrument is placed on a lap or table, so that the strings are horizontal. The body of the Gusli is typically, either helmet-shaped or wing-shaped.

The term Gusli is thought to simply refer to any generic stringed instrument. Similar instruments can be found in many countries all over the world, with different names. This East-Slavic string instrument belongs to the zither family. A Gusli was used in religious ceremonies where the instrument was played on an alter table, or used for courting, playing music using the walls of a home as the sounding board.

The Gusli was almost forgotten at the turn of the last century, but the instrument, its music and culture, were preserved in time. The world experienced a reconstruction and the rebirth of old forgotten traditions. Nowadays it is used as an accompaniment to songs, especially folk tales. Folklore players with different shaped harps could be playing music together during a jam-session, at a dance or a drinking session at the same time.

The root of the term Gusli comes from the word ‘to make a sound in the wind’.  The Gusli has a strong, resonant, sweet, and even silvery sound. Its amplitude, just like most other chordophones, depends on how hard the string is plucked and its pitch is high with a long sound duration.

https://people.duke.edu/~ruslan/gusli.html
http://gusli.by/eng/history.html
https://www.instrumentsofantiquity.com/gusli.html

Flutes – instruments full of surprises

Luke will be playing mainly on the Xiao vertical flute. The Xiao is an ancient Chinese instrument usually made from bamboo. It is noted for its mellow and melancholy tone. Practitioners and poets say its sound resembles the sweetness of the Phoenix’s call. In Chinese believe it is the king of birds.

The Xiao’s soft volume and graceful sound are suitable for both solo playing and blending with other instruments. It is also used in small chamber music ensembles. The earliest known Xiao is made of bird bone and dates back to roughly 6000 BC. What a privilege to listen to a flute that has been around for 8000 years!

Another flute that you can look forward to is the vertical Bansuri. This bamboo flute is one of the oldest and most known instruments from India. This instrument is associated with cowherds and the pastoral tradition. The Bansuri is a very sensitive instrument; almost all the delicate graces, curves, embellishments, and shades of classical music can be performed to perfection upon it. The bansuri is made of a single hollow shaft of bamboo. It has been used extensively in folk music. The flute can be a part of the musical orchestration for dance forms.

Luke will treat the audience with the Irish tin whistle which is one of the world’s most popular musical instruments, also known as a penny whistle. It is best associated with Celtic music. Most traditional musical compositions by musicians in Ireland and Scotland contain this beautiful instrument, and it has become a huge part of their culture. This woodwind instrument became so popular within households much like the commonality of a harmonica. It was eventually called the penny whistle since it could be bought for a mere penny in most stores. It was considered a children’s toy until it was picked up by Celtic and folk musicians and became a serious, mainstream instrument that we know today.

The craze surrounding kwela in 1950’s South Africa, caused sales to skyrocket well over one million instruments. This versatile flute can easily jump between captivating sadness and contagious joy through its ability to play upbeat, jazzy leads.

https://en.wikipedia.org/wiki/Xiao_(flute)
https://en.wikipedia.org/wiki/Bansuri
https://en.wikipedia.org/wiki/Tin_whistle
https://www.britannica.com/art/xiao-musical-instrument

Whirly Tubes – the theatrical swinging instruments

Possibly one of the most interesting and modern devices is Gerben Grooten’s electric pink, blue, and yellow tubes. He really gets the audience’s attention when he starts spinning them over his head. The room quickly fills with a loud melodic tone that can go higher the faster he spins it.

I was curious about what appears to be swimming pool pipes or spare parts of a plastic children’s toy. Gerben explained patiently and even offered us a quick lesson. It seems whilst some percussion instruments take years to master, this one can be perfected in 20 seconds flat! Although I doubt, I will be able to do it in time, under pressure in an orchestra.

So here is what I gathered on this unusual and entertaining instrument:

Whirly Tubes are also known as a sound hose, a corrugaphone, or bloogle resonator. In the 60’s and 70’s, it was sold as a Free-Ka. It started out as an experimental musical instrument which consists of a corrugated (ribbed) plastic tube or hose (hollow flexible cylinder), open at both ends and possibly wider at one end, the thinner of which is rotated in a circle to play. It may be 91 cm long and 5 cm wide.

While you swing it, it sucks air molecules that cause it to vibrate when air molecules are moving through it. The molecules start to vibrate together and it becomes a musical party. The pitch, loudness, and tone depending on the tube’s length and diameter, the distance between ridges, and the speed at which you swing it. The faster the air can move through, the higher the pitch gets. It can produce only 3 or 4 different pitches.

The whirly tube produces discrete harmonic notes and can be included in the percussion section for sound effects, such as chains, clappers, and thunder sheets. The tubes can only play notes which sound good together and it has been described as quantum music for the way it behaves like the electron in an atom which jumps between energy levels.

An ensemble of whirlies produces astounding musical patterns of vibrant clear pitch, sometimes hauntingly beautiful, sometimes dramatic, sometimes soft, sometimes strong and robust, but at all times inspiring and thought-provoking. — Northern Territory News, Dec. 1984


https://www.stevespanglerscience.com/lab/experiments/sound-hose/https://www.scienceworld.ca/resource/whirly-tubes/
http://www.exo.net/~pauld/activities/AAAS/aaas2001.html

Gongs – ancient touchers of the soul

The gong is one of the oldest musical instruments in the world and originates from East and South East Asia. Archaeologists have discovered that gongs were built almost 4 thousand years ago.

The Indonesians also developed a style of playing many of their gongs at once, in a percussion orchestra, known as a gamelan. In gamelan, bossed gongs are usually different sizes, with each one tuned to a different specific pitch. Gerben Grooten will be using bossed gongs from the Chinese and Indonesian traditions of gong playing.

Gongs were used in ceremonial functions such as weddings and funerals. Certain gongs were struck and used to announce royalty or important leaders or to call men to battle. In Asian families, the gong was an attribute of wealth and served as a status symbol. The more times it was struck, the higher the person’s status. During gong meditation or gong bath, it is a relaxation technique in which the gong is played while participants, lying on the floor, experience the vibrations of the gong.

Touching a gong is in certain religions believed to bring you fortune and strength. In rituals of the Far East, the gong has retained its special significance to this day. As a musical instrument, the gong was used as an orchestral instrument in the music of the Asian high cultures at concerts and theatrical performances.

Gongs come in a variety of sizes, styles, and shapes, such as the suspended, bowl, and bossed or nipple gongs. Sound is produced either by striking the gong or rubbing it. It can be played with a mallet or bamboo stick or rubbing the rim with the finger. Gongs are constructed of hammered metal. It is a valuable musical instrument made through the skillful craft and experience of the gong maker. Only a few families knew the tradition of gong making as it was passed from generation to generation. The art of making gongs was veiled in a sense of mystery. Gong makers believed that a gong could only succeed with the help of higher powers and that they were exposed to forces higher than ordinary humans.

The Gong is believed to be one of the most powerful and oldest therapeutic instruments. The vibrating tones can reduce tension, stimulate circulation, and remove fear. It has been described as calming, centering, and energizing.

Gongs are more popular today than ever before, proving the greatness of this unique instrument. A gong is a skilled work of art that carries its quality across many lifetimes. It is indeed an instrument of change and great power.

References:

https://goldentriangleinstruments.wordpress.com/percussive-idiophones/bossed-gongs/
https://shop.planetware.de/paiste-gongcenteriInstructions
https://www.britannica.com/art/gong-musical-instrument
https://gongs-unlimited.com/blogs/unlimited-blog/gong-101-basics-of-gongs

Posted in LetsJam.Cloud, Uncategorized | Tagged , , , , , , , , , , , , | Leave a comment